دل

دل

بدان كه دل، پادشاه تن است. و تن، قائم به فرمان اوست و دل خزانه عقل و ضمير است در نهان و آشكارا.

محمدبن سيرين گويد:

دل ديدن به خواب، مالي بود كه به وي رسيده، يامالك وي گردد. اگر بيند دل بيرون تن او بود، دليل بود بر صلاح و نيكوئي تن وي. اگر بيند دل او تنگ شد، دليل كه كارهاي وي تنگ و دشوار شود. اگردل را شادمان بيند، دليل كه كارها بر وي گشاده گردد. اگر دل فروبسته بيند، از گناه توبه بايد كردن. اگر دل را بر دست راست نهاده بيند، دليل كه سخت بيمار شود. اگر دل را به هر دو دست گرفته بيند، دليل كه كارها بر وي برآيد.

ابراهيم كرماني گويد:

اگر بيند كه دلش درد مي كرد، دليل كه مالش زياده شود. اگر بيند كه چشمهاي او گشاده شده بود، دليل كه به كارهاي هر دو جهان راغب شود. اگر بيند از دل او خون بيرون آمد، دليل كه از كار ناكردني توبه كند و به حق تعالي بازگردد. اگر بيند از دل او صفرا بيرون آمد، دليل كه بيمار شود. اگر بيند بر دل وي خستگي رسيد، دليل كه بي غم شود. اگر بيند از دل او گوهر بيرون آمد و آن گوهر از دهان بيرون افكند، دليل كه كافر شود. اگر بيند كه آن گوهر از زمين برداشت و فرو خورد، دليل كه باز مسلمان شود. اگر بيند گوهر از دل بيرون آورد، دليل كه ترك نماز بگويد.

جابر مغربي گويد:

اگر بيند دل او پاره پاره شد، دليل كه دل را به هوس محال و شغلهاي ناكردني مشغول كند. اگر بيند دل او روشن و منور است، دليل بر صلاح دين او كند. اگر بيند دلش تاريك و تيره است، تاويلش به خلاف اين است.

حضرت امام جعفر صادق فرمايد:

دل به خواب ديدن به ده وجه است.

اول: مال.

دوم: رياست.

سوم: فرزند.

چهارم: شجاعت.

پنجم: جوانمردي.

ششم: حرص و آز.

هفتم: دين.

هشتم: قوت نيرومندي.

نهم: شهوت و خواهش.

دهم: نهان داشتن احوال خويش و امور.